Vrijheid van meningsuiting op social media

 Ik zit regelmatig op social media.

Vooral op Facebook.

Ik deel daar mijn lief en leed en vooral foto's van mijn hobby's en mijn katten.

Maar af en toe zet ik er ook wel eens dingen op die niet zo positief zijn.

Of dingen die een ander misschien niet leuk vind, of moeite mee heeft.

Voor mij is het echt een uitlaatklep omdat ik veel alleen ben.

En op deze manier kan ik toch een beetje mijn verhaal kwijt.

En ik zeg altijd als ze niet leuk vinden wat ik plaats, ze me altijd kunnen ontvrienden.

Maar nu is mij al een paar keer de les gelezen dat ik niet alles moet zeggen op Facebook omdat bepaalde mensen zich dat aantrekken.

Ik ga niet uitleggen over het hoe en wat, dus oordeel aub ook niet hierover.

Ik begrijp heel goed waarom ze dat tegen mij zeggen, maar ik vind dat mijn Facebookaccount wel de plek moet zijn waar ik alles kan zeggen.

Ik heb de instellingen al zo staan dat alleen mijn Facebookvrienden mijn berichten kunnen lezen.

En de mensen die moeite hebben met mijn berichten heb ik ook verwijderd en gezegd dat ze me een berichtje mogen sturen als ze de reden willen weten.

Ik heb nooit gedoe met anderen en dat wil ik graag zo houden.

Maar ik wil wel mijn verhaal kwijt kunnen op mijn social media.

En ja, af en toe ben ik een dramaqueen, maar dat duurt nooit lang.

En ik zal nooit expres mensen kwetsen.

Als ik iets fout doe spreek me er dan op aan.

Ik ben een zeer redelijk persoon en durf best mijn fouten toe te geven.

Ik deel heel graag de dingen waar ik happy van word.

Maar ik wil het ook kunnen delen als ik het moeilijk heb.

Juist omdat ik veel alleen zit zijn mijn online vrienden heel erg belangrijk voor me.

En nee, ik ben niet zielig.

Ik ben gewoon een mens met gevoel en ik ben nou eenmaal een open boek.

Dus, heb je moeite met wat ik plaats, je bent vrij om mij te ontvrienden.

No hard feelings.

Ik ben ik, niets meer en niets minder. ❤

De kracht van humor en zingen

 Ik heb samen met mij kids vele stormen doorstaan.

We hebben het absoluut niet makkelijk gehad.

En nog steeds komen er pittige dingen op ons pad waar we samen doorheen moeten.

Maar wat ons er doorheen helpt is onze gekke humor en zingen.

wij kunnen van alle drama's een grote komedie maken.

We kunnen echt onze ellende weglachen met z'n allen en dat zorgt ervoor dat we sterk genoeg blijven om de stormen te doorstaan.

Maar ook zingen is heel goed tegen de stress.

Mijn kids en ik, we zingen altijd en overal.

Muziek is onmisbaar in ons leven.

Ik word altijd helemaal blij als ik mijn kids hoor zingen.

Dat is voor mij een teken dat ze happy zijn.

Als mijn dochter en ik samen zijn zijn we ook regelmatig aan het zingen.

We zijn absoluut geen zangtalenten, maar ondanks dat wij regelmatig botsen verbind dat ons juist heel erg.

Ik denk dat als wij die humor en het zingen niet zouden hebben we ook lang zoveel kracht niet zouden hebben om al die akelige dingen te doorstaan.

Dus ik zou zeggen lach en zing en je voelt je meteen een stuk beter!

Dankbaar

Er  is het afgelopen jaar erg veel geklaagd.

Uiteraard kwam dat voor een groot gedeelte door het coronagedoe.

Ooit was ik zelf ook een ontzettende klager.

Maar dat bleek achteraf een oorzaak te hebben die kon worden opgelost met medicatie.

Sindsdien heb ik nog heel weinig te klagen gelukkig.

Maar als ik dan om me heen kijk hoeveel mensen er klagen terwijl ze maar weinig reden hebben om te klagen word ik daar best wel eens een beetje kriebelig van.

Waarom kost het mensen altijd zoveel moeite om te kijken naar wat je wél hebt en kunt!

Waarom klagen dat je nergens naartoe kunt terwijl er mensen zijn die hun ouders of kind veel te jong hebben verloren.

Die kunnen daar nooit meer naartoe.

Waarom klagen over een mondkapje terwijl er zoveel mensen zijn die zouden willen dat een mondkapje hun ernstige ziekte zou kunnen voorkomen.

Het is niet leuk dat er nu veel niet kan en mag, maar er is ook nog heel veel wat wel kan.

Ik ben heel dankbaar dat mijn beide ouders nog in redelijk goed gezondheid zijn voor hun leeftijd en dat ik nog af en toe naar ze toe kan.

Kun je nergens naartoe dan kun je altijd nog hobby's thuis uitoefenen.

Heb je geen hobby's dan is deze tijd misschien goed om eens uit te zoeken of een hobby iets voor je is.

Kun je niet naar mensen toe dan kun je altijd nog met ze bellen, appen, mailen of videobellen.

Overal is een oplossing voor, maar je moet het wel zelf doen.

En als je daar eens wat meer over nadenkt merk je vanzelf dat het leven best wel heel leuk kan zijn.

Ook in deze tijd!

Soms snap ik mezelf niet

Een mens is eigenlijk maar een vreemd wezen met alles wat er in zo'n lichaam en geest rond gaat.

Ik voel me altijd een tijdje nogal "raar".

Het is niet dat ik niet goed in m'n vel zit ofzo.

Eigenlijk kan ik het gewoon niet goed uitleggen.

De ene keer denk ik dat het aan de hormonen ligt, de andere keer denk ik dat het aan dingen ligt die maar niet opschieten.

Ach ja, er kunnen zoveel dingen zijn waar het aan kan liggen.

Ik voel me gewoon duf in m'n hoofd en heb eigenlijk nergens zin in.

Het vervelende is dat ik het ook niet met bepaalde mensen wil delen, want dan denken ze meteen dat het niet goed met me gaat.

Maar dat is het niet, het gaat heel goed met me, maar af en toe steekt dit gewoon even de kop op.

Het is gewoon erg lastig dat ik er de vinger niet op kan leggen wat het nu precies is.

En daardoor zit ik mezelf soms gewoon een beetje in de weg.

En ja ik weet het, soms is het gewoon het beste om er maar aan toe te geven.

"wat je niet kunt veranderen moet je loslaten" zegt men dan.

Maar ja, wat moet ik loslaten dan?

Van jarenlang chronisch depressief naar superpositief

Jarenlang ben ik depressief geweest zonder dat ik het zelf doorhad.

Ik vond mijn leven behoorlijk zwaar, maar ik heb nooit door gehad dat ik misschien wel depressief kon zijn.

Ik heb mijn kids al vanaf de ze heel klein waren alleen opgevoed.

Ik was niet altijd en leuke moeder en was ook totaal niet consequent.

Toch hield/hou ik zielsveel van ze.

Maar door mijn depressie hebben mijn kinderen het helaas ook niet makkelijk gehad.

Ook had ik schulden, wat ook voor een hoop stress zorgde.

Tot op zekere dag ik wat op het internet zat te neuzen en ik een artikel tegenkwam over serotoninetekort.

Toen ik dat las leek het alsof het over mij ging.

Het was zo herkenbaar wat er in dat artikel stond.

Ik heb toen een afspraak met de huisarts gemaakt en hem mijn klachten voorgelegd,

Hij besloot toen dat ik maar eens antidepressiva moest proberen.

Ik heb hem toen ook gevraagd of hij ook dacht dat het serotoninetekort was en dat klopte dus.

Ik kreeg toen Efexor (nu Venlafaxine) voorgeschreven.

Normaal gesproken merk je na 6 weken dat het begint te werken.

Bij mij was dat na 2 weken al het geval.

Ik begon me steeds lekkerder in m'n vel te voelen en kon alles veel beter aan.

En na een poosje merkte ik dat de kids ook positiever en vrolijker werden.

Had ik dat maar jaren eerder geweten...

Ik heb nog wel ook een tijd medicatie voor ADHD erbij gebruikt.

In eerste instantie ging ik me toen nog beter voelen, maar later begon ik daar ernstig last van wisselende stemmingen van te krijgen.

Met die medicatie ben ik toen gestopt.

En hoe het nu gaat?

Ik slik dagelijks 1 capsule antidepressiva en dat is het.

Ook ben ik 3 dagen per week op een superleuke zorgboederij (waar ik ook ambulante hulp van heb) en heb ik huishoudelijke hulp (dit omdat ik lichamelijke problemen heb).

Ik heb toen ook hulp gekregen bij het oplossen van mijn schulden en ben nu alweer dik 3 jaar schuldenvrij!

Dus, ik heb nu de hele week structuur en geen zorgen meer en dat is erg fijn.

Ik schaam me ook niet dat ik hulp heb op bepaalde vlakken, want daardoor heb ik eindelijk een fijn leven gekregen.

Niet iedereen kan alles zelf in het leven en dan kun je maar beter hulp vragen, want dan weet je dat je het niet alleen hoeft te doen.

Er gaat over een poosje nog 1 ding gebeuren waardoor mijn leven nog wat prettiger wordt.

Ik ga verhuizen naar een kleiner huis.

Dan begin ik lekker helemaal opnieuw en kan ik alle nare herinneringen uit het verleden achter me laten.

Kortom: Met mij gaat het goed en met mijn kids ook.

Ik ben trots en ik ben happy.

I love my life!

Het mooie van alleen zijn

Er zijn mensen die alleen zijn vreselijk vinden en er zijn mensen die het heerlijk vinden.

En ik ben iemand die het heerlijk vind om alleen te zijn.

Je hoeft aan niemand verantwoordelijkheid af te leggen voor je doen en laten.

Maar wat ik het meest mooie van alleen zijn is vind ik dat je steeds dichter bij jezelf komt. Als je dagelijks mensen om je heen hebt pik je onbewust iets op van die mensen wat dan weer invloed krijgt op jou.

Als je veel alleen bent heb je dat niet.

Je ontwikkeld echt je eigen "ik".

Je maakt je eigen keuzes en durft veel gemakkelijker te doen waar jij jezelf goed bij voelt.

Je kijkt echt veel anders tegen de wereld aan dan iemand die veel "invloeden" om zich heen heeft.

Je durft je gewoon veel meer jezelf te voelen.

Vroeger vroeg ik me altijd af wat een ander zou vinden van wat ik deed of zei.

Nu maak ik me daar totaal niet druk meer om.

Ik voel me totaal vrij en vind mezelf helemaal goed zoals ik ben.

En het mooie is dat je dat dan ook gaat uitstralen en dat de mensen om je heen dat ook gaan merken.

Dus, voor mij is het vele alleen zijn een zeer positief iets geworden.

Langzaam komt mijn droom toch nog uit

Ik heb al jaren tattoos.

 Ik had mijn eerste tattoo al voordat ik kinderen had (mijn oudste 2 zijn inmiddels 31).

Er wordt vaak gezegd dat als je er eentje hebt je er steeds meer wil.

En ik merk om me heen en natuurlijk ook bij mezelf dat dat ook echt zo is.

Ik heb er inmiddels al heel wat. 

Sommige zijn gezet in een tattooshop, maar ik heb ook meerdere keren als proefkonijn gefungeerd.

Ik heb het jarenlang financieel behoorlijk krap gehad en kon daardoor vaak niet echt mooie tattoos laten zetten.

Inmiddels heb ik iets meer te besteden en heb ik besloten om er nu maar eens echt iets moois van te laten maken.

Op het moment is mijn linkerarm aan de beurt.

Ik heb daar wat laten coveren wat ik niet mooi meer vond en stukje bij beetje wil ik m'n arm vol laten zetten met mooie old school tattoos.

En als die arm klaar is gaan we natuurlijk aan de volgende beginnen. ;)

Ik ga nu naar Rinto's tattooshop in Burgum en dat bevalt me heel goed.

Ik zie tattoos echt als een stuk kunst op je lichaam en laat ze dan ook graag zien.

Het past bij mij en ik hoop daarom dat er in de toekomst ook nog heel wat mooie kunstwerkjes bij komen.

Ik hoor mensen wel eens zeggen dat als je ouder wordt je er vast spijt van gaat krijgen dat je ze ooit hebt laten zetten.

Maar mezelf kennende weet ik dat dat echt niet gaat gebeuren.

En wat een ander ervan zegt of vind is hun probleem, niet het mijne toch?